Jantje lacht, Jantje huilt,
Tanita weet van geen opgeven. Ze gaat vandaag met de taxi naar Fez, zodat ze vanavond weer gezellig bij ons is. Er wordt een terugtocht per vliegtuig voor haar geregeld voor morgen. Gezeten op een ezeltje zal ze ons vergezellen op onze tour door Fez.De motor van Fre, waar hij al een paar dagen aan het sleutelen is in verband met startproblemen, weigert vanochtend alle dienst. We maken van de nood een deugt en hij gaat op de motor van Tanita verder. Ze rijden rechtstreeks naar Fez.
Martijn en ik hebben op de kaart een uitdagende route uitgezocht. Smalle witte weggetjes af en toe met een stippellijn erlangs. We zien wel hoe ver we komen en hebben enkele alternatieven bedacht. Het is koud en nat, we trekken alle regenkleding aan. Af en toe breekt de zon door en zien we perfecte regenbogen afsteken tegen de groen met rode hellingen.Wet weggetje dat we uitgekozen hebben wordt steeds smaller en slechter, de kuilen worden dieper en de plassen groter. Dit gaat 'em niet worden en we keren terug naar een wat grotere weg, met de bedoeling en verderop nog eens te proberen.
Er barst echter noodweer los, slagregens en harde wind geselen ons. De weg komt steeds hoger, tot we in de mist en de hagel rijden. Zo gaat de lol eraf, maar terugkeren is inmiddels ook geen optie meer. Bij een klein tentje kiezen we een heerlijke tajine uit die we weliswaar buiten moeten nuttigen. We worden niet warmer en het wordt niet droger. Verder maar weer. Eénmaal de bergen door, rijden we in de stralende zon. Dat geeft de burger weer moed en vanuit Khenifra rijden we opnieuw de bergen in. Het kratermeer Aquelmame Azigza ligt hoog in de bergen, op de hellingen lopen herders met schapen en geiten. Via een onooglijk weggetje dalen we af naar de Sources de l',Oum el Ribia, waar helder bronwater uit de bergen zich mengt met door de zware regenval rood geworden waterval.
De lucht wordt erg donker en we maken dat we verder gaan. Te laat, natte sneeuw overvalt ons. Dat is niet leuk op twee wielen. Voorzichtig schuifelen we naar beneden op zoek naar het weggetje door de cederbossen. De bossen zijn prachtig rood, we zien geen apen. We kiezen nu voor de grote weg, want Fes is nog een eindje. We weten nog niet wat ons te wachten staat. In Ifrane, midden in het Marokkaanse wintersportgebied worden we overvallen door sneeuw. De temperatuur daalt, het is donker en best link. We overwegen een hotel te nemen, maar zetten dan toch door. Als alles plotseling voor mij stopt, rem ik mezelf onderuit. Het asfalt is hard voor mij en de motor, maar gelukkig niks ernstigs. Wel wonderbaarlijk om te ervaren dat als je er niet voor betaalt, er ook geen Marokkaan je komt helpen. Acht uur staan we onder de douche en daarna: bier en wijn!
