EEN PARELTJE VOOR HET LAATST BEWAARD
Gisteravond bedachten we plotseling dat de archeologische site Volubilis, waar we eigenlijk op de tweede dag langs hadden gewild, vandaag maar vijftig kilometer lang is. De rest van de groep neemt een spannende binnendoorroute. We spreken met Thomas af dat hij ons smst over de staat van de weg, misschien pakken we onderweg die bergroute nog op. Onze route blijkt ook redelijk spannend te zijn, het is echt Marokko. Wat op de kaart een redelijke weg lijkt, komt op mijn navigatiesysteem niet eens voor. Bij een enorm steile haalspeldbocht worstel ik me, onder toeziend oog van een groepje 'hangende' Marokkoaanse mannen, slippend door de bocht. Martijn kijkt al achterom of het goed gaat, het voelde bij hem niet veel beter.
Volubilis is de moeite waard. Het is een tamelijk grote Romeinse nederzetting, waarvan in de vorige eeuw de afgravingen zijn begonnen. We mogen er zelfs zonder gids rondslenteren. Misschien weten we dan niet alles, maar het voelt voor de afwisseling lekker ontspannend. Na afloop komt uit het niets weer een Marokkaan opgedoken die zegt dat hij op onze motoren heeft gepast en dat doet hij natuurlijk niet voor niets. Dit gedrag begint ons zo langzamerhand wat te irriteren, zeker als er niks voor gedaan is.
Het smsje van Thomas is veel zeggend: a very muddy road. We hebben gehoord dat Chefchouan, waar we vanavond slapen een heel mooi stadje is en dat we in een hotel slapen met heel romantische kamers. Even geen dirt roads meer voor ons. De romantische kamer blijkt ontzettend koud te zijn, dus gauw het stadje in. Het hele stadje bestaat uit steile straatjes met enkel witte en blauwe huisjes, erg sfeervol. Iedereen besteed zijn laatste dirhams, we hebben nog genoeg over. Verse kruiden en nootjes, dadels en nog wat kleine snuisterijen. We eten, helaas zonder Tanita, ook in de kou. Rare situatie hoor, de dame die ons bediend heeft zelf een dikke jas aan, we hebben de neiging zelfs onze muts op te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten